Ken je nog dat gevoel in je buik als je op een schommel heen en weer gaat? Of wanneer je in die grote boom in het park geklommen was? De euforie! Vrij zijn, niets moeten en jezelf gewoon even laten gaan. Het is het kind in mij dat hier superblij van wordt. Waar werd jij als kind blij van? En maak jij nog wel eens contact met dat deel in jou?

Wie bepaald?

Wanneer je opgevoed wordt door je ouders ben je van ze afhankelijk als het gaat om veiligheid, verzorging en erkenning. Je bent kwetsbaar, kunt je nog niet uit de voeten maken en hebt een beperkt aantal mogelijkheden om aan te geven wat je nodig hebt, fijn vindt of juist niet. Je bent afhankelijk op allerlei manieren. Wanneer er iets gebeurt wat voor jou als baby of kind niet oké is, moet je jezelf beschermen. Je schermt als het ware dat deel van jou wat gekwetst, bang of angstig is af en stelt iemand aan die over het gekwetste kind waakt, jouw beschermer. Dit zijn uiteraard onbewuste processen en keuzes. Als volwassene hebben we vaak geen idee meer wie de beschermer, het gekwetste kind of de gezonde volwassene is. We zijn gewend geraakt om de pijn of de angst te vermijden en hebben patronen aangeleerd die voelen als eigen.

Vroegkinderlijk trauma?

Vaak hoor ik cliënten die vastlopen zeggen: “Ik ben opgegroeid in een gelukkig, liefdevol gezin. Dus daar zit het niet.” Of “Vroegkinderlijk trauma? Zo erg was het niet.” Wanneer je echter vanuit het perspectief van een baby of kind kijkt ziet de wereld er ineens anders uit. Een baby kent bijvoorbeeld nog geen uitgestelde behoefte. 

Een baby die te vroeg geboren is komt terecht in de couveuse. Stel je eens voor dat wanneer je lange tijd in de buik van je moeder hebt doorgebracht, in warmte en betrokkenheid en je dan vervolgens in een glazen bakje komt te liggen, met slangetjes, plakkers, licht en onbekende geluiden. Je weet niet waar je moeder is, je ruikt haar niet, hoort haar niet, ziet haar niet. Je bent alleen en een angst overspoelt je. Komt ze nog terug? 

De baby zal om te overleven zichzelf beschermen en onbewust conclusies trekken. Denk aan: Ik doe het wel alleen of Ik ben niet welkom. Deze ervaring wordt op celniveau opgeslagen, het brein kan op deze leeftijd de herinnering nog niet woordelijk of in beelden opslaan. Er is dan ook geen actieve herinnering aan trauma in deze vroege periode. Juist dat zorgt ervoor dat we vaak niet stilstaan bij de oorsprong van de problemen in ons huidige leven. We reageren echter wel op basis van deze ervaring. Veel van onze gedachtenpatronen, overtuigingen en gedrag zijn reeds in de eerste 1.000 dagen van ons bestaan ontstaan. 

Kan jouw innerlijk kind hulp gebruiken?

Heb jij te maken gehad met de volgende situaties dan kan innerlijk kindwerk helend zijn.

• Er was sprake van een problematische zwangerschap of bevalling (zwangerschapsvergiftiging, keizersnede, vacuümpomp)
• Je bent als kind opgenomen geweest in het ziekenhuis (couveuse, ziekte of operatie)
• Je bent als kind je vader, moeder of een ander familielid/naaste verloren
• Je bent opgegroeid in gezin met een langdurig zieke ouder, broer of zus. (depressie, dementie, kanker, etc)
• Je bent opgegroeid in een onveilige thuissituatie (verslaving, fysieke of emotionele mishandeling, criminaliteit)
• Je vader of moeder emotioneel niet beschikbaar was.

Wanneer je moeite hebt met het voelen van emoties, het voelen en/of bewaken van je grenzen, het vertrouwen in anderen en/of het aangaan van relaties is innerlijk kindwerk een mooie ingang om hiermee aan de slag te gaan.